ΠΡΟΣΟΧΗ!
Όποιος/α δεν έχει δει την ταινία και θέλει να την δει, ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ την κριτική μου!
Θα πω πράγματα από την ταινία, που καλό είναι να μην τα ξέρετε!
Ξεκινάω λοιπόν…
Καταρχήν, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ στον Clint Eastwood! Για άλλη μια φορά, έκανε μία ωραία ταινία.
Και πάμε σε εσάς τώρα…Ναι, σε εσάς που διαβάζετε απευθύνομαι!
Δεν μου λέτε ρε παιδιά. Κυρίως εσείς που δεν σας άρεσε η ταινία.
ΤΙ δεν σας άρεσε από την ταινία, και ΤΙ περιμένατε ότι θα βλέπατε; Από το trailer της ταινίας, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια μεταφυσική ταινία με προβληματισμούς. Εσείς περιμένατε ότι θα βλέπατα μια ταινία σαν το 2012; Όπως είχα δει το τρέιλερ εγώ, ήξερα ΤΙ θα έβλεπα και μάλιστα ήξερα ότι θα μου άρεσε!
Να αναλύσουμε όμως την ταινία από την αρχή…
Ξεκινάει με μία θεαματική σκηνή με το Τσουνάμι, όπου μια γυναίκα (Cecile De France), πέφτει θύμα όπως και πολύ άλλος κόσμος. Την δείχνει να πνίγεται. Σε αυτό το σημείο την ανασύρουν από το νερό δυο άντρες και προσπαθούν να την επαναφέρουν στην ζωή. Η Cecile De France, ήδη έχει περάσει προς τον άλλον κόσμο κατά μια έννοια, αφού μας δείχνει ότι βλέπει ένα όραμα προς τον άλλο κόσμο. Τελικά την σώνουν και επιστρέφει ξανά στον δικό μας κόσμο.
Αυτά που έβλεπε κατά την διάρκεια που ήταν »πεθαμένη», τα θυμάται και δεν μπορεί να τα βγάλει από το μυαλό της. Λέει στον άντρα της την εμπειρία που βίωσε, αλλά αυτός (υποτίθεται ότι αυτός, είμαστε όλοι εμείς που δεν έχουμε βιώσει κάτι ανάλογο), την προσγειώνει και της λέει ότι όταν πεθαίνουμε δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά πέρα. Κενό, μαυρίλα, το τίποτα.
Μετά μας δείχνει τον Matt Damon, ο οποίος έχει ένα χάρισμα με το οποίο μπορεί και επικοινωνεί με τους νεκρούς αγγίζωντας τα χέρια του κόσμου. Το έκανε για ένα διάστημα επάγγελμα, αλλά μετά τα παράτησε γιατί πιστεύει ότι αυτό που έχει, δεν είναι χάρισμα αλλά κατάρα. Κατάρα γιατί νιώθει σαν φρικιό, ξεχωριστός από τον υπόλοιπο κόσμο, όχι φυσιολογικός. Γνωρίζει μια κοπέλα που του αρέσει πολύ, αλλά όταν κατά λάθος από ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή, εκείνη μαθαίνει για το χάρισμά του, θέλει να της διαβάσει το μέλλον της. Εκείνος της λέει ότι δεν είναι καλή ιδέα γιατί του αρέσει πολύ και αν της πει το μέλλον η σχέση τους δεν θα προχωρήσει. (Αυτή η κοπέλα υποτίθεται για ακόμα μια φορά, ότι είμαστε όλοι εμείς που είμαστε περίεργοι για το ΤΙ υπάρχει πέρα από τον κόσμο που ζούμε μετά τον θάνατο).
Τελικά τον πείθει. Μόλις ο Matt Damon αγγίζει τα χέρια της, της λέει κάποια πράγματα που βλέπει, αλλά επίσης βλέπει ότι ο πατέρας της την κακοποιούσε σεξουαλικά (τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ), και ζητάει συγγνώμη ο πατέρας από την κόρη για αυτά που της έκανε. Μόλις της τα λέει αυτά τα πράγματα ο Matt Damon, πράγματα που δεν ήθελε η κοπέλα να μάθει ο υπόλοιπος κόσμος γιατί ντρεπόταν, η σχέση φυσικά με τον Matt Damon τελειώνει.
Τώρα πάμε σε μια άλλη ιστοριούλα. Δύο αδέρφια δίδυμα. Πολύ δεμένα μεαξύ τους σαν αδέρφια τα οποία έχουν πρόβλημα με την μητέρα τους η οποία είναι αλκοολική. Γίνεται ένα ατύχημα και ο ένας αδερφός πεθαίνει. Εντελώς! Mετά τον θάνατό του, η μητέρα αποφασίζει να πάει σε κλινική για αποτοξίνωση και έτσι το παιδί το παίρνει μια ανάδοχη οικογένεια για το διάστημα που η μητέρα θα λείπει.
Το παιδί μέσω ίντερνετ ψάχνει και επισκέπτεται διάφορους »μάντες» οι οποίοι μπορούν και επικοινωνούν με τους νεκρούς, για να έρθει σε επαφή με τον χαμένο του αδερφό.(Εδώ γινόμαστε σαν θεατές, μάρτυρες των »τσαρλατάνων» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, που λένε την μοίρα τα χαρτιά, το μέλλον κλπ κλπ.) Το παιδί το καταλαβαίνει αυτό, ότι δηλαδή είναι απατεώνες, μέχρι που βρίσκει τον Matt Damon και τον παρακαλεί να επικοινωνήσει με τον αδερφό του. Με τα πολλά του την κάνει την χάρη και το παιδί νιώθει καλύτερα από το αποτέλεσμα.
Και κλείνοντας σαν ταινία, η γυναίκα από το Τσουνάμι που σώθηκε, βλέποντας ότι δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά με την εμπειρία που είχε, αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για αυτό το οποίο αντιμετωπίζει γύρω της από τον κόσμο. Στην παρουσίαση του βιβλίου, τυχαίνει να είναι και ο Matt Damon εκεί, του οποίου του κεντρίζει το ενδιαφέρον η γυναίκα με αυτά που λέει και αποφασίζει να πάρει το βιβλίο της. Την ώρα που πάει για να του το υπογράψει αγγίζονται κατά την ανταλλαγή του βιβλίου και βλέπει ο Damon την γυναίκα την διάρκεια που είχε πεθάνει. Σε αυτή την σκηνή, ανταλάζονται έντονες ματιές μεταξύ τους, που καταλαβαίνεις ότι ο ένας αρέσει στον άλλον. Και τελικά κλείνει η ταινία δείχνοντάς μας ότι γίνονται ζευγάρι.
Και τώρα το δικό μου συμπέρασμα!
Όταν είσαι διαφορετικός από την »μάζα» των ανθρώπων, έχεις κάποιο ελλάτωμα, κοινώς κουσούρι. Αυτό το βλέπουμε και γύρω μας διαρκώς για πολλά πράγματα. Και τελικά η λύση του προβλήματος για να έχεις μια φυσιολογική ζωή, είναι να βρεις κάποιο ταίρι το οποίο έχει παρόμοιο κουσούρι με το δικό σου. Δεν τα λέω εγώ, αλλά η ταινία.
Επίσης, η περιέργεια που έχουμε όσο αναφορά την »Ζωή Μετά»(τον θάνατο), ίσως να μην είναι αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε. Και δεν έχει και καμία σημασία. Για ποιον λόγο να ψάχνουμε ΤΙ είναι πέρα από τον θάνατο, όταν έχουμε την ίδια την Ζωή μπροστά μας; Έτσι κι αλλιώς το ΤΙ υπάρχει πέρα από τον θάνατο, όλοι μας θα το ανακαλύψουμε κάποια στιγμή.
H ταινία μου άρεσε πολύ. Όχι ώστε να πώ, πώωωω ΤΙ ταινιάρα ήταν αυτή που είδα, αλλά μου άρεσε πολύ. Έχει αργούς ρυθμούς, δεν έχει δράση και έχει μηνύματα. Δεν με κούρασε καθόλου και πέρασα καλά βλέποντάς την, αν και όπως έχω ξαναπεί, ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΘΑ ΔΩ!!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ 7,5/10
YΠΟΘΕΣΗ:
Τρεις άνθρωποι, ένας συντηρητικός Αμερικανός, μια Γαλλίδα δημοσιογράφος κι ένας Εγγλέζος μαθητής, αγγίζονται από τον θάνατο με διαφορετικούς τρόπους.
CAST:
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Clint Eastwood
ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ: Peter Morgan
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Matt Damon – Bryce Dallas Howard – Jenifer Lewis – Cecile De France – Jay Mohr
ΕΙΔΟΣ: Φαντασίας
ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 2010
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 129′
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ:
CINEBLOG (BY TRANCEMEDIA) 
Ξέχασα κι εγώ να αναφέρω τα πιτσιρικάκια, ιδίως τον Μάρκους που το παίξιμο του δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από το παίξιμο ενός μεγάλου ηθοποιού, ίσως γιατι τα παιδιά παίζουν με την ψυχή. Ιδίως στο σημείο που κοιτάει το διπλανό κενό κρεβάτι και νοιώθει την έλλειψη του αδελφού και στο σημείο που έρχεται σε επαφή το μέντιουμ και εκφράζει τη μοναξιά που νοιώθει χωρίς τον «μεγάλο» αδελφό του, την αγωνία του, την εξάρτηση, την αγάπη του, καταπληκτικό, σου μεταδίδει ολα αυτά τα συναισθήματα που νοιώθει.
Φίλε Trancemedia, όπως και ο Alone, αντιστάθηκα στην επιθυμία να διαβάσω τα σχόλιά σου πριν δω την ταινία.
Μου άρεσε, είχε ωραία ατμόσφαιρα και όπως λέει και η nefertitigr παραπάνω, αλίμονο αν ο Eastwood δεν έφτιαχνε μια ταινία τουλάχιστον αξιοπρεπή.
Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια εγγενής σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα μεταφυσική αγωνία. Αν υπάρχει κάτι που δεν με ικανοποίησε στη συγκεκριμένη ταινία του Eastwood, είναι ότι προσέγγισε κατά τη γνώμη μου το όλο θέμα πολύ απ’έξω απ’έξω. Σα να μην τον αφήνει σε ησυχία το ερώτημα της μετά θάνατον ζωής αλλά και σαν να φοβάται στην πραγματικότητα να το ψάξει βαθύτερα, με ό,τι «μέσα» (διανοητικά και ψυχικά) μπορεί να έχουμε οι ζώντες για να το κάνουμε. Και, φίλοι μου trancemedia, alone και nefertitigr, νομίζω ότι άλλο είναι να να ζεις την κάθε μέρα σα τελευταία κι άλλο να σε απασχολεί βαθιά και υπαρξιακά το «ποιος είμαι και πού πάω». Πιθανόν μια τέτοια αγωνία να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και ίσως καλύτερο και προς τους άλλους. Ίσως να βοηθάει τον καθένα μας μια τέτοια στάση, και είναι υγιής. Πραγματικά όμως δεν βλέπω γιατί να έρχεται σε αντίθεση με το να ζούμε την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η τελευταία.
Και φυσικά, θα συμφωνήσω με όλους σας, η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα, μας βάζει στο κλίμα χωρίς να προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, έχει ωραία μουσική κι ωραίες εικόνες κι έχει κι ένα αξιαγάπητο, ή μάλλον δύο αξιαγάπητα πιτσιρικάκια που παίζουν καταπληκτικά 🙂
Αγαπητέ μου φίλε ακολούθησα την παρότρυνσή σου και δεν διάβασα αυτά που έγραψες πριν δω την ταινία. Τελικά την είδα χθες το βράδυ χωρίς να ξέρω τι να περιμένω. Δεν είχα δει ούτε trailer ούτε τίποτα. Η ταινία μου άρεσε και δεν θα πω περισσότερα γι’αυτήν. Απλά θα συμφωνήσω στο ότι το να ασχολούμαστε με το τι υπάρχει μετά τον θάνατο και να χάνουμε την ίδια την ζωή είναι ανώφελο. Χάνουμε το μεγαλείο της ζωής που μας δώθηκε. Ας ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία της ζωής μας και σαν να μην υπάρχει «η ζωή μετά».
Μεγάλη δυστυχία η «διαφορετικότητα», όσο πιο χαρισματικό ειναι το άτομο, τόσο πιο μεγάλη η απόσταση απο το σύνολο, τόσο πιο μεγάλη η «μοναξιά». Όλοι επιζητούμε να ξεχωρίσουμε αλλά και ταυτόχρονα να μην απομονωθούμε από τους γύρω μας, τελικά δεν ξέρω αν μπορεί να επιτευχθει αυτό ή δικαίως λένε οτι η «κορυφή» έχει μεγάλη μοναξιά.
Τώρα για το συγκεκριμένο θέμα της ταινίας, κανένας δεν επέστρεψε για να πει τι συμβαίνει μετά θάνατον, αλλά και να επέστρεφε δεν νομίζω οτι θα γινόταν πιστευτός γιατι ολους μας, μας προσελκύει το μυστήριο και υποσυνείδητα δεν θέλουμε να γνωρίζουμε, όσο και να κάνουμε προσπάθειες γι αυτο ή τουλάχιστον φοβόμαστε το άσχημο ενδεχόμενο να μην βρεθούμε στα «πράσινα λιβάδεια» που έχουμε στο μυαλό μας. Επομένως η φαντασία του σεναριογράφου ειναι εκείνη που θα προσδώσει το πλαίσιο που θα κινηθεί η ταινία και ο σκηνοθέτης θα το παρουσιάσει με εικόνες.
Ο Κλίντ Ισγουντ νομίζω οτι έχει δώσει δείγματα αρκετά σημαντικά στη σκηνοθετικές του δουλειές και θα ήταν παράδοξο να μη βγάλει τουλάχιστον μια αξιοπρεπή δουλειά……
«Για ποιον λόγο να ψάχνουμε ΤΙ είναι πέρα από τον θάνατο, όταν έχουμε την ίδια την Ζωή μπροστά μας; Έτσι κι αλλιώς το ΤΙ υπάρχει πέρα από τον θάνατο, όλοι μας θα το ανακαλύψουμε κάποια στιγμή.»
Νομίζω οτι το έθεσες στη πιο σωστή του βάση……..
NA ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ,ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΜΑ ΣΤΗΝ 7Η ΤΕΧΝΗ!
ΝΑ ΔΟΥΜΕ Ο ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ ΠΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΕΤΑΙ